Τσικουλάτα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί και χύνονται αβέρτα για τα ναρκωτικά και τας παρενεργείας των. Ήτοι, εκείνα είναι μαλακά, εκείνα σκληρά, τούτα έτσι, κείνα καρκαλέτσι, το χασίς αυτό, η πρέζα τ' άλλο, συμβουλή του Πυθαγόρα " προσοχή στο Μαντραγόρα", το κοκοράκι κικιρικικί να σε πηδάει κάθε πρωί, αλλά για τη σοκολάτα δε λέτε τίποτα κουφαλίτσες σακαφχιόρες. Κιχ.. Μόκο.. Τουμπέκα. Έλα τώρα! Τι δεν είναι η σοκολάτα των ναρκωτικών; Πλάκα κάνεις; Κόψε ρε μάνγκα τη σοκολατίτσα σε όλον τον πλανήτη- όχι για πολύ- καναδυοτρεις μερούλες κι έλα μετά να μιλήσουμε περί ναρκωτικών και εξαρτήσεων και ΟΚΑΝΑ εν τοις υψίστοις κι εν ανθρώποις μαλακία.

Άσε τη φοιτητριούλα της Φιλοσοφικής επί πτυχίω να βγάλει την εξεταστική δίχως τσικουλάτο. Τον έφηβο αυνάνα πειραματιστή δίχως σοκολατικό μετά τη μαλακία. Αμ, τον σίκλα πού τονε βάζεις, που άμα τον αφήσεις χωρίς σοκολατάκι θα κλάσει πάνω του και θα αραχνιάσει στον καναπέ μέρχι δευτέρα παρουσία; Και πάει κλαίγοντας επί παντός επι-στυτού, διπόδου, τετραπόδου και ου τωκαθ εξής, για να μη φλυαρώ δευτεριάτικα και δεν κάνει ασούμ. Σοκολατίτσα, κύριος, εσύ με το λεκέ στο μούσι. Και πού σαι; Στο φαγώσιμο αναφέρομαι, αν δεν την ανθίστηκες τη φκιάση άπαξ. Νομίζω;

Με αγάπη, Αγλέορας