Τζατζίκι
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Με
ρωτούνε διάφοροι αγνώστοι συναλλοδαποί εδώ σ' ένα σουβλατζίδικο
παλαιστίνιο απού' ρθα να ρουπώσω, στη μιχτή ζώνη της αυτοεξορίας ναούμε,
κρεμάμενοι απ' τα τσαούλια μου, για να τους απαντήσω εάν το τζατζίκι
είναι ελληνικό ή τούρκικο ή δε γκζέρω γω τι στο διάλα. Τους απήντησα το
λοιπόν με ύφος Ναπολέοντα, με το ζερβό στην πατατούκα, αρχοντικά και το
δεξί να βαστάει απομεινάρια πιτόγυρου, με λίγη λίγδα τέλος πάντων να στάζει βασανιστικά στη λερή μου φόρμα Abibas:
" Μάνγκες, κοιτάτε δω να δείτε, άμα το τζατζίκι έχει το σκορδάκι το αναλογούν, είναι σύρμα, δε μπανάρχεται απ' το Νταγκλαντές ή απ' το Αβγατηγανιστάν. Μην το ζορίζετε το πράμα ρε χαμπίμπηδες, γιατί λερώνει ναούμε. Απολαύστε το τζατζικάκι σας, με τα κοψιδάκια σας, τα κρασάκια σας, τα έτσι σας, τα αλλιώς σας και ρίχτε και κάνα μανίκι, άμα λάχει- δίκην κρας τεστ, να χαρώ εγώ. Κι άμα η γκόμενα γουστάρει παράφωρα τη σκορδίλα, παντρευτείτε την ως τάχιστα. Αν φυσάει και το μαρούλι, ακόμα καλύτερα. Ζάχαρη..."
Μου κεράσαν τα πιτόγυρα και τη σόδα, τους ευχαρίστησα
φιλώντας τους σταυρωτά, πλην μιάς Κινέζας, που σιχαινόταν, τους έκανα
τράκα και λίγο χασίσι και ζήσαν αυτοί καλά κι εγώ καυλύτερα...
Με αγάπη, Αγλέορας