Ξύλο και των γονέων

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Ανήκω στη γενιά εκείνη που έφαγε έστω και λίγο ξύλο στα μικράτα της απ' τα γερόντια της. Από βρεγμένη βέργα στα μπούτια, άρτι πετσοκομμένη απ' τη μουριά, μέρχι κι από ζωστήρα με αγκράφα στην χειρότερη των περιπτώσεων. Δεν ήταν ωστόσο ο κανόνας, αλλά υπάρχουν πάντοτε και οι θλιβερές εξαιρέσεις παιδιών, τα οποία έτρωγαν καθημερινά ξύλο απ' τους γονείς τους για ψύλλου πήδημα, επειδή οι γονείς είχαν φάει κι αυτοί πολύ ξύλο απ' τους γονείς τους και πάει κλαίγοντας. Εκείνα τα χρόνια ναούμ δε γινόταν επ' ουδενί λόγος για ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση παιδιών, θεωρώντας όλοι - λίγο πολύ- πως το ξύλο συχνά βγαίνει απ' τον παράδεισο. Τι λέτε βρε μαλάκες;

Σήμερα, που δεν πέφτει ούτε σκαμπιλάκι φερειπείν, σε σχέση με τα παλιότερα χρόνια, από τους διαβασμένους πάνω σε θέματα ανατροφής και παιδοψυχολογίας γονέους, όλο και πληθαίνουν εντούτοις οι κραυγές εναντίον της οικογενειακής βίας και της παιδικής κακοποίησης. Κι αν ο γέρος μου, που εν έτει 1985 με έκανε ζέβρα με τη ζωστήρα επειδή έδειξα τα αρχίδια μου σε έναν ηλικιωμένο γείτονα (που το είχα δει στο γήπεδο και μου φάνηκε νορμάλ) έκανε το ίδιο εν έτει 2021, θα να χε γίνει τσιμπούκι τουλάχιστον στα ιντερνέτια, θα να χε ντράβαλα με τους τσοσμπάδες και στην χειρότερη θα να χε αυτοχτονήσει απ' την κατακραυγή και τη διαπόμπευση. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη συμπεριφορά των γονέων τότε και τώρα είναι ότι τότε είχανε βαθύτατο ΠΑΣΟΚ, είχανε λύσει την επιβίωση και τα' χαν φορτώσει όλα στον κόκκορα, ενώ σήμερα έχουμε το κεφάλι μας στην λαιμητόμο 24 ώρες τη μέρα, χωρίς πολλές προοπτικές σχεδιασμού του μέλλοντος, γιατί το μεροδούλι μεροφάι είναι το ζητούμενο. Εντελώς αντιφατικές εποχές με 15 % λιπαρά και δώρο την πέτσα.

Στη μάπα ασφαλώς...

Με αγάπη, Αγλέορας