Ζωντανοί μουσικοί
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Έχω να παίξω σε κοντσέρτο σχεδόν πέντε μηνάκια. Σε διάρκεια ενός έτους έχω συμμετάσχει σε τέσσερα, μετρημένα στα δάχτυλα κουλού εργάτη από ατύχημα στην πρέσσα. Κατά τα άλλα είμαι μουσικός και θυμάμαι πριν εφτά οχτώ χρονάκια είχα δηλώσει πως αν κάνω ποτέ πάνω από μήνα χωρίς live αρρωσταίνω. Κάπως έτσι με διδάσκει η πουτάνα η ζωή να μη λέω "ποτέ" ποτέ και για τίποτα στον κόσμο. Τα πάντα ρει, που' χε πει κι ο αρχαίος συνάδελφος, μαντάμ. Ούτω πώς ναούμ, πάνω στο ξυσταρχίδισμα καθόμαι και σκέφτομαι πολλά, ο λακαμάς. Και ενθυμούμαι ενσταντανέ και κατάστασες του παρελθόντος.
Φερειπείν, μια ακόμη ελεεινή έκφανση ευτελούς λαϊκισμού είναι κι εκείνη, που χουν λανσάρει κάτι ταβερνιάρηδοι, του στυλ " ό,τι γουστάρει ο πελάτης να ακούσει, το παίζει η κομπανία αγογγύστως κι ασυζυτητί, καθόσον ο πελάτης έχει πάντα δίκιο". Όχι ρε κοκοβιοί, δεν έχει ναούμ. Όταν πας κι ακούς ζωντανούς μουσικούς θα κάνεις τουμπεκί ψιλοκομμένο και θα ακούς ευλαβώς την κατάθεση ψυχούλας που κάνουν για πάρτη σου, χατζατζάρη μου κι εσύ κυρά κομπρέσσα μου. Άμα θες ζούκε μποχς κάτσε σπίτι σου, με τις μπιτζάμες να σαι και άνετα και να μην ξεκουμπώνεις κομβία μες στον κόσμο, παράγγειλε κάνα πιτόγυρο και γλέντα με Σπύρους Παπαδόπουλους σε κονσέρβα ασούμ.
Είναι πάντως πραγματικά υπέροχο το τι αύρα σχηματίζεται μεταξύ καλλιτεχνώνε και θαμώνωνε αφενός στην αρχή της παραστάσεως, όπου ένα μουδιασμένο αμήχανο αεράκι αιωρείται νταγκλαρισμένο στην ατιμόσφαιρα και κάνα διωράκι μετά, που' χει λαλήσει κι ο πάσα εις απ' τα παλιόξυδα ναούμ, μέρχις κι η παρθένος Κασσιόπη ξερωγώ και γένεται εντός του μαγαζιού το Ελ Αλαμέιν, η μάχη του Σκρα και ο Πήτερ Παν στη χωρα του Αβέρτα Κουβέρτα, ενώ δυο, τρεις, τέσσεροι λακαμάδες ματώνουν τα δάχτυλα και βγάζουν ρόζους στα λαρύγγια για να διασκεδάσουν οι Ούγκανοι. Ελπίζω άμα μας αμολήσουν πάλε με το καλό να έχει βάλει λίγο μυαλό ο κοσμάκης και να σέβεται τους καλλιτέχνας, γιατί θα πέσει ξύλο με την παραμικρά αφορμή ναούμ.
Δίκην κατακλειτορίδος, να πω ότι η θέα γυναικείου μπουτιού, ακόμα και η υποψία δηλαδής, διεγείρει τον άντρα, γιατί κάθε τι κεκαλυμμένο εξάπτει την λίμπιντο. Φαντάσου τώρα, με τις καραντίνες εδώ κι ένα χρόνο, πόσες μαλακίες παίζονται καθημερνώς για μύτες, αμπαλαρισμένες με δυο τρυπούλες ένθεν κακείθεν, δίκην γαμημένης επιβίωσης. Θα σας φάμε τα λαρύγγια, κοπροσκούληκα...
Με αγάπη, Αγλέορας