Ζουλού

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Θα να ρθει η ώρα ναούμ που οι Ζουλού της Αφρικής θα φαντάζουν πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης και ποθητό καταφύγιο για τον απελπισμένο καταραμένο ανθυπάνθρωπα του δυτικού κόσμου, με τουλάχιστον ένα εναπομείναν ψήγμα ευαισθησίας και στοιχειώδους νόησης. Πόσο υπνωτισμένοι είμαστε, ρε γκαζμάδες, όλοι όσοι χαραμίζουμε το δώρο ετούτο της ζωής το ανεπανάληπτο γιγαντώνοντας καρκίνους, αυτοάνοσα και ψυχασθένειες στις γιαλαντζί στρούγκες των σύγχρονων Babylon, χτυπώντας κάρτα κάθε μέρα για να τρέφει κωλάθρα ο καπιτα-ληστής, που με τη σειρά του θα ναυλώσει χιλιάδες μπάτσους από τα ξελιγωμένα λαϊκά ανθυποστρώματα, για να τον σώσουν την ύστατη στιγμή απ' την οργή των συγγενών και φίλων τους;

Και τα παιδιά τα παρκάρουμε στα hot spots της κρατικής ή ιδιωτικής εκ-παίδευσης για να δουλεύουμε και να ταΐζουμε το γαμιά μας. Ωραία πρότυπα είμαστε για τη μαρίδα, κύριοι. Και γίνονται με τη σειρά τους και τα παιδιά ενήλικες, τραβάνε το δρόμο τους και δεν υπάρχει ο παραμικρός συναισθηματικός δεσμός με τα γερόντια, εύλογα. Γιατί μία η άλλη πάει. Δουλεύεις και δεν έχεις σάλιο ούτε για γλειφομούνι. Κι αν έχεις σάλιο, δεν έχεις το χρόνο και τη διάθεση να το ξοδέψεις κατά το δοκούν. Κοντολογίς, για τυχόν μικρόνοες ή εκ προοιμίου δυσμενώς διακείμενους αναγνώστες, να πω ότι δεν αναφέρομαι σε εμένα, γιατί ως γνωστόν είμαι τεμπέλης, ρεμπεσκές ως "καλλιτέχνης", γι' αυτό και δε δουλεύω, όπως λένε κάτι φήμες...

Είναι απλώς ένας ακόμη υποθετικός φρικαρισμένος συλλογισμός του υπογράφοντος.

Μην ψαρώνετε, κορόιδα. Φάτε κάναν κουραμπιέ...

Με αγάπη, Αγλέορας